Het idee dat de mens een homo economicus is, die zijn keuze rationeel bepaalt op basis van nut, is zo langzamerhand wel bij het grofvuil gezet. We kiezen nauwelijks, we dobberen mee op golven van emotie, van hormonen, van impulsen. Dat leidt ons nu politiek in gevaarlijke richting, maar op […]
Heel eerlijk: mij verbaast het niet. De uitkomst van het grote avondeetonderzoek van De Volkskrant, bedoel ik. Pasta op één! Nu alleen nog oppassen dat wij volkskoks niet deze gulle rubriek volsmeren met recepten voor aangekleed kookdeeg. Terughoudendheid, jongens, is de moeder van de… de… nou ja dinges. Schaarste en […]
Was het op deze plek dat ik onlangs beweerde dat er nog maar één seizoensgroente bestaat? Waarmee ik dan asperges bedoelde. Dat was overdreven. Raapsteeltjes zijn er ook niet het hele jaar, net zo min als verse kapucijners en doperwten – daarover allicht binnenkort weer meer – en postelein, plus […]
Als het om pasta gaat, is mijn J net zo ruimhartig over de vorm als Henry Ford ooit over de kleur van zijn auto’s: alle soorten zijn goed, mits dunne spaghetti. Ik heb graag afwisseling. Bij ragù bolognese horen voor mij tagliatelle of fettuccine, lekker happig, meer mondvullend. En van […]
Iemand wier werk ik onvoldoende aandacht geef is Merijn Tol. Onvermoeibaar ambassadeur voor wat ze zelf de mediterraan-Arabische keuken noemt, workshops gevend, evenementen kokend, boeken publicerend. Haar laatste, Café Mahazar, kwam afgelopen zomer uit bij Nijgh Cuisine en raakte bij mij helaas uit het zicht. Maar hogere machten grepen in. […]
Gerechten met uitsluitend groente maken is een balanceeract. Het luistert allemaal veel nauwer, de cuisson, het zout, de verhoudingen. Kijk eens naar lasagne. In de klassieke versie rult daar het gehakt tussen de pastavellen, lekker taaie korreltjes omhuld door het zoetzuur van tomaat en het romige van bechamelsaus; de parmezaan […]
‘Tahini, dat is een soort pindakaas,’ vertelde mij een vage vriendin in de jaren 70. Zij at macrobiotisch, bijna alleen granen en peulvruchten, hoe vreugdelozer hoe beter. Als het nergens naar smaakte was het goed, want dat gaf geestelijke verheffing. Haar tahini smaakte een beetje bitter; ik vond gewone pindakaas […]
Culinair gezien waaiden mijn ouders met alle moderne winden mee, in de jaren 70. Allereerst droeg mijn moeder met graagte de keuken over aan mijn vader. Die vond koken leuk maar had weinig tijd, zo na zijn werk, vandaar dat groente al snel uit blikken kwam en zijn nasi er […]
Hummus, hoemoes of hoe je het verder noteren wilt – het originele woord schrijf je met Arabische letters – betekent kikkererwten, niks meer. Je kunt ze fijnwrijven, je kunt dat ook niet doen. De versie die we nu met z’n allen omarmd hebben, heet hummus bi tahini, aangezien er tahin […]
Wat was nou dat onderzoekje dat liet zien dat de zogenaamd Chinese mie in de supermarkt gewoon Italiaanse tagliatelle was? Ah ja, de Keuringsdienst van Waarde, natuurlijk. Ik vond het een goede grap. Het grote verschil tussen Chinese en Italiaanse deegwaar is, of zou moeten zijn, de gebruikte tarwe, zacht […]
Een fors stuk broccoli had ik nog liggen. En een paar stengels bleekselderij, wat krieltjes, een halve aubergine. Ui en knoflook zijn er altijd. Ach, ik maak dat wat de Britten een ‘vegetable bake’ noemen, dacht ik, fruitte de handel aan in een braadpan, sloot het deksel en liet het […]
‘Ribollita,’ besloot mijn dochter, ‘dat gaan we maken.’ In het Bourgondische buiten miezerde het, zoals het al een hele week had gedaan. Klamme, te lauwe lucht hing tussen de huizen van Cruzy-le-Châtel en de rook van de houtkachels kleefde aan het geboosterde leven. Miezeren komt van misère, dat was duidelijk. […]