Was ik maar een zuchtje wind. Ik droomde het, onlangs. Ik woei overal heen en langs en over en ik nam allerlei geuren op. Ik rook ze ook, net alsof een zuchtje wind een iemand was met een neus en hersens. Vieze luchtjes waren er en hele lekkere, en zwoele en malle en bijzondere. Wat vies is en wat lekker en wat mal en bijzonder is natuurlijk betrekkelijk. Vroeger vonden Nederlanders Thaise vissaus stinken – veel mensen vinden dat nog steeds. Thais vinden Franse kaas als Maroilles en Epoisses ongelofelijk smerig. Alweer net als sommige Nederlanders. Ik niet hoor. Ik vind dat allemaal lekker en interessant. Een beetje stink is nooit weg. Parfums hebben het, en lekker eten vaak ook.

Ik was een heel hongerig zuchtje. Of nee, gretig. Ik woei maar rond, langs eetstalletjes en markten, en langs mooie en lelijke mensen. Ik was een zuchtje met het reukvermogen van een hond. Zou een hond ook zo’n lol hebben van geurtjes? Ik wed van niet. En het menselijke equivalent daarvan, de hoofdpersoon in Parfum, de roman van Patrick Süskind, was ook niet zo’n levensgenieter, of hooguit in een verknipte zin.

Waarom wou ik nou een zuchtje zijn? Om nog meer, en in een hogere frequentie bijzondere geuren te kunnen tegenkomen, denk ik. In het echte leven is het maar zo zelden. Op de markt, vooral als die in Bangkok is, of in Aix-en-Provence, of misschien de Albert Kuyp. En buiten, als het gras gemaaid is, en als het vriest, en in het bos na een regenbui.

Kunstmatige geuren, luchtverfrissers en nepgeurtjes aan etenswaren zijn uiteraard tweederangs. Ik moet ze afkeuren. Maar doe ik dat ook? Truffelolie, om maar eens wat te noemen, is grof. Als je dan eindelijk echte truffel krijgt, vind je hem tegenvallen. Te subtiel hè. En soms vind ik nepgeur toch wel aardig. Rozenwater bijvoorbeeld, als in dit doodsimpele toetje van mijn vriendin Anna:

Snijd de granaatappel door en organiseer er de pitjes uit. Verwijder witte vliesjes.

Klop de slagroom vrijwel stijf met de poedersuiker en doe er het rozenwater bij. Klop helemaal stijf. Leg op elk bord een schuimkrans en leg er een dikke klodder slagroom op. Garneer met de granaatappelpitten en wat gemalen pistachenootjes.

O ja: meringuekransen van een banketbakker zijn het geld altijd waard vergeleken met die uit de supermarkt.

Schuimdessert met rozenslagroom en granaatappelpitjes

Voor 4 personen:

1 granaatappel

1/4 l slagroom

2 eetlepels poedersuiker

3 eetlepels rozenwater

4 flinke meringuekransen

2 eetlepels gemalen groene pistachenootjes (Turkse winkel)