In 1941 besloot de regering van Italië drie wijnen tot de nationale top te bestempelen: Barolo, Barbaresco – terecht, terecht – en… Santa Maddalena. Verbijsterend. Als Sankt Magdalener was dat een klein nikswijntje van een niksdruif, een lokaal rood slobbertje uit Südtirol, die Duitssprekende lap Oostenrijk die Italië cadeau had gekregen omdat het in de Eerste Wereldoorlog met de overwinnaars had meegedaan. Wat was de reden? Had Mussolini er een bungabungavriendinnetje zitten? Was het een gebaar naar de Duitsers? De ware reden is nimmer boven water gekomen.

Maar dingen veranderen. De wijnbouw in Südtirol – Alto-Adige voor de Italianen – staat vandaag de dag op een zeer hoog niveau. En dat nikswijntje van die niksdruif is een ideale zomerwijn geworden, licht rood, smakkend van kersenfruit, do-re-mi zingend onder een blauwe alpenhemel. Niet streng, niet schurend, maar blij blozend en met een lekkere bite. Tenminste, de fles Sankt Magdalener Klassisch 2010 van Weingut Untermoserhof die importeur Maddalena Wines me toestuurde. Koelen is het devies, hoewel je hem niet steenkoud in het glas moet plonzen. Gewoon een half uur of drie kwartier in de koelkast zetten en dan drinken bij kip of verse tonijn of gewoon niks.

Sankt Magdalener Klassisch 2010, Weingut Untermoserhof,  € 9,95 bij www.maddalenawines.nl