Tomatenpuree, dat vind ik nou echt een goed maandagochtendonderwerp. Basaal. Grondstoffelijk. Geen gezanik voor de koffie, gewoon blikjes voor bijna niks, van 19 cent of wat kosten ze, en als je geluk hebt moet je ze nog zelf opendraaien met de blikopener ook, want voor handig ritsratsaftrekdekselgeluk betaal je subiet 20 cent extra – de inhoud verschilt niet. Een echt Wouter-Klootwijkonderwerp dus, die tijden geleden al gruizig aan de wereld meedeelde dat tomatenpuree een spul was waarvan je niet genoeg in huis kunt hebben. Vooral niet als je van tomatensap houdt, of een gebruiker bent van passata di pomodoro. Want die bestaan slechts uit aangelengde puree, tomatenprut aangevuld met water. Voor de service van het openen van de kraan en het roeren rekent de industrie een forse toeslag.

Wat doe je met tomatenpuree? Tomatensmaak geven natuurlijk. En wel op een uiterst efficiënte manier. Verse tomaten zijn prachtig, maar als je de vitamine C om zeep gaat helpen door verhitting en geen structuur van stukjes nodig hebt (daar nemen we dan weer gepelde tomaten uit blik voor), slaan ze nergens op. Behalve voor bijgelovige gedachten over de Goedheid van Vers en zo. Alle andere fijne, gezonde dingen van de tomaat, zoals lycopeen, zijn juist gebaat bij concentreren en pureren. Puree is goed voor ons. Een waar superfood.

Zo. Genoeg stichtelijks voor de maandag. We gaan ons voorbereiden op de culinaire afronding van de dag, op enig blij gedoe rond het fornuis: de bereiding van spaghetti met wat spek, port, basilicum en tomaat. Beetje minimal, weinig saus, voor de doorgewinterde italofiele pastalovers met een open blik.

 

 

Spaghetti met spek, port en basilicum

Hoofdgerecht voor 4

 

100 g mager rookspek

2 rode uien, ragfijn gesnipperd

1 teen knoflook, gehakt

3 eetlepels olijfolie

4 eetlepels rode port

1 klein blikje tomatenpuree

400 g spaghetti

handje vers basilicumblad

 

De spekjes snijd je het liefste zelf; het kant-en-klare spul bevat water en te weinig smaak. Bak de ui, het spek en de knoflook samen in de olie zoetjes tot de ui iets voorbij glazig is. Maar bruin bakken is niet aan de orde, houd het vuur voldoende laag. Voeg de port toe en laat in een minuut of 2 wat verdampen. Roer de tomatenpuree los in een half kopje water en schenk in de pan. Verhit door.

Kook de spaghetti lekker eventjes te kort, al dente dus, in ruim water met 10 gram zout per liter. Bewaar een kop kookwater en giet de pasta af. Meng op heel laag vuur grondig met de saus en de basilicum en gebruik kookwater om de smeuïgheid te bewaken. Volgens mij is kaas totaal niet nodig, maar wie wil, die wil.

 

P.S. Jonneke Krans herinnerde me via twitter aan het briljante verschijnsel van tomatenpuree in een tube. Natuurlijk! Was ik helemaal vergeten, was compleet uit mijn blikveld verdwenen. Tubes dus!