In Marokko, langs de snelweg van Rabat naar Meknès, vielen mij solitaire mannen op die naast fraaie torentjes van kluitjes modder stonden. Klaarblijkelijk verkochten zij iets. En snelweg of geen snelweg, wie hier iets nodig had stopte doodgewoon. Wij ook, en infomeerden naar de aard van de koopwaar. “Des truffes, monsieur!” Aha! Dus dit waren ze dan, de Marokkaanse truffels. Heel iets anders dan wat daar in Frankrijk onder wordt verstaan…

Want onder de aarde, waarin ze waren gepakt om uitdroging te voorkomen, zaten zandtruffels, saharatruffels, of beter nog Terfeztruffels. Die smaken naar… niets. Eenmaal bereid bleken ze nog het meest op gekookte meiknolletjes, waterig en flauw. De Romeinen schijnen er dol op te zijn geweest, maar dat verbaast me zeer. Per slot van rekening hielden die van sterke smaken, ze gebruikten azijn, ingekookte druivenmost en een variatie aan sauzen van gefermenteerde vis. Wat dit ondergrondse groeisel in dat smaakpatroon deed?

De verschillende truffels die er in Europa toe doen, zwarte, witte, zomer, grijs, horen allemaal bij de soort Tuber, Tuber melanosporum, Tuber magnatum, Tuber aestivum, Tuber uncinatum, en nog zo wat. Terfeztruffels zijn van de soort Terfezia, heel wat anders ook.

Nou ja. De afwezigheid van smaak vertaalt zich ook in de prijs. Voor bijna niks kregen we de kluitjes van de geportretteerde man mee. En ‘bijna niks’ is iets wat je niet snel in combinatie met de Tubertruffels zult horen.