Tataaa, daar is de oplossing van het raadsel van gisteren dan: riso al salto!

Aha. Ik merk het al. Geen schok, geen aha, geen goh goh, dat had ik niet gedacht, sjongejonge, dat ik dat nu eindelijk eens zie. Nou, sorry. Niet iedereen veert meteen op als het om fraaie tradities gaat, zoals ik. Het oude gebruik wou dat je na een bezoek aan de Scala in Milaan naar Savini ging, net om de hoek, in de Galleria Vittorio Emanuele, om daar de riso al salto te eten, een soort koek van opgebakken risotto. La traviata en dan zo’n gouden bakseltje.

Ik ben er geweest, bij Savini. En ik heb er de riso al salto gegeten – zonder overigens de opera te hebben bezocht, schandelijk gezien mijn muzikale achtergrond. En eerlijk gezegd viel hij een beetje tegen, zeker voor de 25 euro die hij nu kost. Savini was mooi, oude glorie, tikje sleets, beetje stil ook. Maar die riso al salto ruil ik graag in tegen de verse risotto. Daar staat tegenover dat de costoletta alla milanese fantastisch was. Dat weer wel. Wie er nog eens op bezoek wil, het bedrijf, waarvan de reputatie duidelijk uit voorbije tijden stamt, jaren vijftig of nog eerder, kan er nog steeds terecht.