Met Spanje gaat het goed. Niet economisch, maar op wijngebied, en bezien vanuit ons standpunt als lebberende consumenten. Ik schreef al eerder over het fenomeen Rueda, dat een sleuteltje is op de kast met ‘lekkere, fatsoenlijke witte wijn’, waar je ook gaat of staat in Spanje. En bij ons natuurlijk. Met rode wijn gaat het al net zo best. In november toerde ik langs wijnbedrijven in Navarra, en het gemiddelde niveau was uitstekend, zeker als je daar de lage prijzen bij zag.

Vandaar dat we eens in Spanje gaan buurten voor een wijn voor deze week. Want het is weer januari, de feestdagen waren duur genoeg enzovoorts – de gebruikelijke argumenten om de portemonnee te ontzien. Goede Bourgogne is veel te duur.
Voor nu.
Het recept voor Spaans rood lijkt redelijk uniform te zijn: helemaal of grotendeels gemaakt van de tempranillodruif (ook al heet hij anders in verschillende streken), en vaak gerijpt in vaten van nieuw eikenhout, wat voor een vanilleachtige geur zorgt. Maar La Mano, uit het gebiedje Bierzo, in het verre noordwesten van Spanje, is anders. Hij heeft de mencíadruif als basis. Verder heeft hij wat tijd op vat doorgebracht, maar te weinig om crianza te mogen heten: drie maanden maar. Dat heeft sinds niet al te lang een eigen naam: ‘roble’. Een jonge, vooral fruitige wijn derhalve, juichend van sap, met een goede kern. Voor de lebberende consument. U. Ik.

La Mano Mencía Roble 2008, Bierzo, www.goudenton.nl, 5,50 euro.