Pippi zit in de keuken, op de grond, grote houten deegroller stevig vast met beide handen. Om haar heen één grote lap deeg, mooi glad uitgerold, en het pak bloem lijkt wel geëxplodeerd. Wie ooit net als ik op zondagmiddag aan de buis gekluisterd zat zodra Pippi verscheen, ziet het nu voor zich. Mijnheer Nilson, de aap, zit erbij alsof zijn neus bloed. Pippi bakt koekjes, so what?

 

So what? Die innige tevredenheid van Pippi, dat schaamteloze geklieder. Ik word jaloers als ik eraan denk, dat wil ik ook. Gelukkig maar dat het bijna weer sinterklaas wordt, en anders wel kerst. Altijd een eersteklas excuus om te zwelgen in urenlang zoet geklieder in een steeds plakkeriger en steeds warmere keuken. Vroeger deed ik dat gezellig met mijn kinderen. Tegenwoordig mag ik vrijuit alleen mijn gang gaan, en mijn bedrijvigheid wordt door man en kinderen alleen maar gadegeslagen met tevreden gegrom terwijl de nog warme exemplaren onder mijn handen vandaan worden geplukt en opgekaand.

 

Maar gelukkig vond mijn van oorsprong Duitse vriendin pas nog dat we, voordat het kerst wordt, echt een keer onze kinderen bij elkaar moeten roepen om samen koekjes te bakken. In Duitsland hoort dat er gewoon bij aan het eind van het jaar. En ja, we zijn dan wel behoorlijk vernederlandst, wat koekjes betreft kruipt het bloed waar het niet gaan kan. Op zich was het niet zo’n raar voorstel geweest, ware het niet dat we het hier over puberkinderen hebben. Bij elkaar drie zonen en een dochter, tussen de elf en de veertien. Wat zeg ik, bijna vijftien! Van die doorgeschoten slungels die niet weten wat ze met hun te grote lijf moeten, met het geduld van koekjesmonster. En dan met hun moeders (dat alleen al!) kerstkoekjes bakken? Ik dacht het niet! Maar ineens zag ik Pippi weer voor me. En eigenlijk vind ik het een geniaal idee. Het aanrecht is wat klein voor met zijn zessen. Maar het vloeroppervlak, mwah, kan net. Het is ook lekker fysiek, dat kneden van dat deeg; en dan het uitrollen nog. Het versieren mag de enige dochter voor haar rekening nemen. En als man en vriend thuiskomen, zitten mijn vriendin en ik in kleermakerszit op de tafel, met die blik van Nilson in onze ogen. De jongens bakken koekjes, so what?

 

 

Ulrike Schmidt, meandermedia.nl