Natuurlijk, je kunt het eten van en perzik uit het handje beschouwen als geklieder. Als lastig, hè getsie, nou moet ik mijn handen weer afdrogen, heeft er iemand een tissue. Maar ik vind het een feestje, een sensueel behendigheidsspel. Perziken zijn toch het tropische fruit van Europa, met veel te veel sap en een weelderig aroma. Rijp smelt het vruchtvlees tussen tong en verhemelte als onbevroren ijs, in een vloeiende overgang van fruit naar droom.

Een jaar of vijf geleden vielen ze me voor het eerst op: platte perziken. Ze zien eruit alsof er iets mee mis is, alsof de groenteman erop is gaan zitten, maar jongens, het zijn de lekkerste van allemaal. Kijk, er zijn allerlei variëteiten van de Prunus persica. Gele en witte perziken, waarvan de witte het geurigst zijn en het teerst – vandaar dat geen Hollandse supermarkt eraan begint -, nectarines en brugnons, die dus geen kruising zijn met een pruim of zoiets, maar gewoon een mutant van de perzik, en wijnperziken en platte perziken. Daarbinnen zijn dan weer variëteiten met losse en met aanhangende pitten, die je ‘stenen’ moet noemen, geloof ik. Geen idee waarom een zinnig mens een perzik met een losse steen zou afwijzen ten gunste van zo eentje waarvan je het vruchtvlees ervan af moet scheuren zodat al die draadjes tussen je tanden gaan zitten. Meters flos kost je dat. Maar goed, ze bestaan nog steeds.

Op de markt in Ancy-le-Franc besloten de verkoper en ik dat voor mijn toetje de platte perziken toch echt de beste waren. Het zoetst, het rijpst. Ik wilde ze gaan bakken. Ik sneed er per persoon twee overlangs door, met vel en al, en vervolgens bleek dat de te verwijderen steen in één dun helftje zat. Raar ding. Ik smolt boter met suiker in een koekenpan en bakte de perziken op hun gesneden kant zoetjes een minuut of 6. Perziken de pan uit, stroopje nog iets laten karamelliseren. Na een poosje koelkast serveerde ik ze met dikke room waaraan ik alleen wat schraapsel uit een doorgesneden vanillestokje had toegevoegd – geen suiker. Grand succès.

Maar een kilo perziken bleek heel veel. Twee dagen later ontvelde ik er een stel en verwijderde de stenen en harde randjes. Ik sneed ze in kwarten en marineerde die een paar uur in crème de cassis, en serveerde ze met frambozen en weer die vanilleroom. Un succès fou!

 

Twee perziktoetjes

Voor 4 personen

 

1 kg platte perziken

2 eetlepels roomboter

50 g suiker

250 ml dikke room (of half mascarpone en slagroom)

1 vanillestokje

 

voor de tweede keer:

scheut crème de cassis (likeur)

200 g frambozen